Artax ... jedyny w swoim rodzaju
 


Urodził się 01.06.2003, Odszedł 30.12.2003
 


Artax'owa historia

.. Pojawił się w naszej rodzinie w sierpniu 2003 roku. Była to miłość od pierwszego spojrzenia :-) ARTAX, mała grubaśna kulka z różowym brzuszkiem. Patrzył brązowymi oczkami z ufnością i bezkresnym zdziwieniem. To właśnie od Niego zaczęła się nasza wielka prawdziwa miłość do sznaucerów to on odmienił nasze życie. To on uświadomił nam, że sznaucery są WYJĄTKOWE. Był najwspanialszym psem jakiego można sobie wymarzyć. Obdarzył nas bezgraniczną i potężną miłością jakiej żadne z nas nigdy nie zaznało od psa.

Okres, w którym był z nami Artax był najpiękniejszym czasem w moim życiu...i najkrótszym. Co można napisać o szczenięciu w wieku kilku miesięcy, które sprawiło, że radość zamieszkała w domu, które niosło mnie jak na skrzydłach do tego domu po pracy, które cieszyło psotami i ukochiwało po chwilach rozłąki ? Dużo, ale taki tak nie odda to tego co czujemy.
Miał 7 m-cy kiedy odszedł. Przeżyliśmy okropny ból który zrozumie tylko ktoś kto walczył o życie swojego psa i przegrał. Wiedzieliśmy, że spojrzenie warte wszystkich skarbów tego świata, już nigdy nie rozbłyśnie w Jego oczach.

"Zawsze kiedyś przychodzi ten dzień, w którym Twój przyjaciel spogląda Ci w oczy po raz ostatni i nawet Twoja miłość, chociażby była najsilniejsza nie jest w stanie tego zmienić."


To niewątpliwie Artax dał początek naszej pasji – sznaucerom średnim i kynologii. Nie był championem, nie był nawet psem z rodowodem ale w nasze życie wniósł to, co najpiękniejsze – miłość i przywiązanie. Często powtarzam, że zamiast normalnego, okrągłego kształtu źrenic powinien mieć je w kształcie serc, wtedy jego oczy współgrałyby z całością :))) To on zaszczepił w nas pasję i rozkochała w tej wyjątkowej rasie. Z nim uczyliśmy się życia ze sznaucerem, przeżywając wiele wspaniałych ale także niezwykle trudnych i bolesnych chwil... To dzięki niemu tak bardzo kochamy sznaucery w każdym osobniku tej rasy doszukujemy się ARTAXA, szukam tego czegoś, czego tak naprawdę nie potrafimy opisać, nazwać.

Artax był naszym pierwszym sznaucerkiem. Kupiliśmy go całkiem przypadkiem w miejscu gdzie robić tego nie powinniśmy, mianowicie na giełdzie. Urodził się w Dzień Dziecka, nie miał rodowodu, za to miał biały krawacik na popiersiu i krzywy ząbek - ale dla nas był idealny.

Zaczęło się od tego, że moim rodzicom bardzo ciężko zachorował ich dalmatyńczyk Filipek. Bardzo cierpiał i musieli go uspać. Następnego dnia będąc z mężem na giełdzie zobaczyliśmy kartoniki z różnymi pieskami. W jednym z nich były prześliczne 7 tygodniowe sznaucerki. Zaczarowały nas i jednego z nich już nie oddaliśmy. Bardzo kocham moich rodziców i wiedziałam, że będzie to najcudowniejszy prezent jaki mogli od nas dostać po stracie Filipka.
W Oskarku zakochaliśmy się zanim jeszcze dojechaliśmy do rodziców. Podjęliśmy decyzję, że dwóm maluszkom będzie weselej i kupiliśmy braciszka Oskarka - Artaxa.
Nasze szczęście trwało jednak krótko. Trzeciego dnia Arczi nie chciał już nic jeść, wymiotował i miał okropne krwawe biegunki. Choroba Rubartha i koci tyfus - tak brzmiała odpowiedź pani weterynarz. Jednak ta cudowna kobieta zrobiła wszystko, żeby go uratować i udało się. Po prawie trzech tygodniach zastrzyków, jedzeniu siemienia lnianego ze strzykawki i gerberków z łyżeczki Arczi wyzdrowiał. To było cudowne uczucie, kiedy pierwszy raz sam jadł z miseczki, kiedy pierwszy raz o własnych siłach zrobił siusiu ... Ciężko to opisać, może zrozumieć to tylko ktoś kto walczył o życie swojego pieska. Może właśnie dlatego Artax był dla nas tak wyjątkowy. Poświęcaliśmy mu cały swój czas, nigdy nie był sam. Myślę, że to wszystko pamiętał, wiedział, że zrobimy dla niego wszystko i to jak bardzo go kochamy.
Jak już wyzdrowiał odwzajemnił nam się potężną, bezgraniczną miłością ... dlatego był taki wyjątkowy ... taki jedyny...
Potem było już tylko cudownie. Arczi rósł jak na drożdżach i nadrabiał stracone chwile ...

Niestety, 30 grudnia 2003 roku, kiedy miał zaledwie siedem miesięcy, został potrącony przez samochód, i jego niewinne, wdzięczne, psie serce przestało bić. Walczyliśmy .... tym razem przegraliśmy....

 


Galeria